Baykuş Pofuduk Masalı: Çocuk Masalları Oku
Bir varmış bir yokmuş… Bir ormanın en yüksek çam ağacının kovuğunda, pamuk gibi tüyleri yüzünden Pofuduk adını alan sevimli mi sevimli bir baykuş yavrusu yaşarmış. Pofuduk, gündüzleri annesi Bilge Baykuş’un kanatları altında uyur, akşam olunca büyük gözlerini kocaman açarak etrafı merakla izlemeye başlarmış.
Günlerden bir gün, ay gökyüzünde yuvarlak bir lamba gibi parladığında Bilge Baykuş, yavrusuna fısıldamış:
— “Hazır mısın, Pofuduk? Bu gece ilk kez kanat çırpıp gökyüzünü keşfedeceğiz.”
Pofuduk heyecandan tüylerini kabartmış ama biraz da korkmuş.
— “Ya düşersem?” diye korkmuş.
— “Unutma,” demiş annesi, “kanatlarının gücü içinde saklı. Ben yanındayken dene, göreceksin.”
Gecenin Sesleri
Anne‑yavru ağaç dalından atlayıp yumuşakça havalanmışlar. Pofuduk, rüzgârın tüylerini okşadığını hissedince cesareti artmış ve korkusu geçmiş. Ormanda cırcır böcekleri keman çalar gibi vızıldıyor, uzaklardan dere şıpır şıpır akıyormuş.
Bilge Baykuş, uçarken yavrusuna demiş ki:
— “Baykuşlar gecenin bekçileridir. Sessiz kanat çırpar, dikkatle dinler, kimseyi ürkütmezler.”
Pofuduk kulaklarını dikmiş, geceyi adeta dinleyerek uçmanın keyfine varmış.
Parlayan Gözlerin Sırrı
Bir süre sonra annesi bir meşe dalına konmuş.
— “Gözlerin neden böyle kocaman, biliyor musun?” diye sormuş.
Pofuduk merakla kanadını gözlerinin önüne tutup gülümsemiş.
— “Çünküü… Geceyi daha iyi görmek için mi?”
— “Evet,” demiş Bilge Baykuş. “Karanlıkta bile başkalarına yardım edebilelim diye.”
Tam o sırada çalıların arasından çıtır çıtır sesler gelmiş. Minik bir fare yuvasına geri dönme yolunu kaybetmiş. Pofuduk hemen annesine bakmış:
— “Yardım edelim mi?”
— “Elbette!”
Küçük Kahraman
Pofuduk yumuşacık bir inişle farenin yanına konmuş ve ona ince bir dal parçasıyla yolu işaret etmiş. Fare, “teşekkürler!” diye cıvıldayarak deliğine koşmuş.
Bilge Baykuş gururla:
— “İşte gerçek güç budur, Pofuduk: Karanlık olsa bile başkaları için ışık olabilmek.”
Mum Işığından Daha Parlak
Eve döndüklerinde doğu ufku hafifçe pembeleşmeye başlamış. Pofuduk, annesine sarılarak:
— “Artık geceden korkmuyorum. Gece, yardım etmek için gizli bir oyun parkıymış!” demiş.
Bilge Baykuş yavrusunun başını nazikçe okşamış:
— “Senin kocaman kalbin, ay ışığından bile parlak.”
Ve o geceden sonra, Pofuduk ne zaman ayı görse, kanatlarını cesaretle açar, karanlığa göz kırparmış; çünkü karanlık, yardıma ve maceraya açılan büyülü bir kapıymış.
