Uyumak İstemeyen Kiki’nin Masalı

Uyumak İstemeyen Kiki’nin Masalı

Bir zamanlar ormanın kıyısında, yemyeşil ağaçların gölgesinde yaşayan minik bir fare varmış adı ise Kiki’ymiş. Kiki gün ışığının ilk umutlarıyla uyanır, ormanın keşfedilmemiş sırlarını arar, çiçeklerin neşesiyle dans eden rüzgarın sesini dinlermiş. Her gün kuş cıvıltıları arasında yeni maceralara atılır, minik patileriyle toprağın serinliğini hissedermiş.

Akşam olduğunda evin penceresinden içeri süzülen ışıkların verdiği atmosferde sevgi dolu bir ses duyulurdu: “Haydi artık uyku vakti Kiki!” Bu ses küçük Kiki’nin annesinin sesiydi. Annesi gün boyunca yorgun düşen minik farenin huzurlu bir uyku çekmesi için sabırla çağırırmış. Fakat minik fare uyumak yerine oynamayı, etrafı keşfetmeyi çok daha eğlenceli bulurmuş. Gözlerinde merakın ışıltısıyla, “Daha vakit çok erken,” der, uyku düşüncesini hep ertelermiş.

Annesi her uyku öncesi Kiki’ye dinlenmenin ve yenilenmenin ne kadar değerli olduğunu anlatan tatlı masallar anlatırmış. O anlarda yumuşak bir uykuya dalmanın, ertesi gün yeniden maceralara atılmak için ne kadar önemli olduğunu düşünür ama yine de oyunun ve keşfin büyüsüne kapılırmış.

Günlerden bir gün küçük Kiki yine geç saatlere kadar uyanık kalmış. Yorgunluktan göz kapakları ağırlaşsa da kendini uyumamaya zorluyormuş. Ancak sonunda dayanamayıp tatlı bir uykuya dalmış. Uykuya daldığı anda rengârenk ışıkların içinde masalsı bir rüyaya kapılmış. Gözlerini açtığında bir de ne görsün?

Kendini kocaman bir denizin altında bulmuş!

Deniz ucsuz bucaksız ve ışıl ışıl parlayan taşlarla ve mercanlarla doluymuş. Etrafında süzülen balıklar, parıldayan deniz yıldızları ve kocaman yosunlar arasında küçük Kiki şaşkınlıkla etrafa bakınmış. Biraz ileride yarı açık bir sandığın içinden altınlar ve inciler saçılıyormuş. Küçük Kiki gözlerini kocaman açarak, “Bir hazine bu!” diye fısıldamış. Tam hazinenin yanına yaklaşacakken, küçük bir köpek balığı yavrusu hızla yüzerek yanından geçmiş. Kiki ürkmüş ama aynı zamanda çok heyecanlanmış. Tam o sırada, uzaktan gür bir ses yükselmiş:

“Kaptan Morsakal geldi!”

Denizin derinliklerinde yankılanan bu sesle birlikte uzun ve mor renkte sakallı bir denizci silueti belirivermiş. Kaptan Morsakal, Kiki’yi görünce şaşırmış ve “Bu saatte burada ne arıyorsun, minik dostum?” diye sormuş. Kiki tam cevap verecekken bir dalga yükselmiş hazine sandığı ve köpek balığı yavrusu gözden kaybolmuş. Deniz bir anda karanlığa gömülmüş ve küçük fare büyük bir korkuyla çırpınmaya başlamış.

Derken birdenbire uyanıvermiş! Kalbi heyecandan pıt pıt atıyor, küçük göğsü hızla inip kalkıyormuş. Gözleri hâlâ yarı kapalıymış ama rüyanın o parıltılı renkleri gözlerinin önünden silinmiyormuş. Etrafına şaşkınlıkla bakınmış, güneş yeni doğmuş ve odasında her şey yerli yerindeymiş. Fakat kulağına gelen hafif bir su sesi, rüyanın gerçek olup olmadığını düşündürmüş.

Yastığının altından gelen bu sesi merakla dinlemiş. Başını hafifçe yana çevirmiş, kulağını yastığa yaslamış. Merakına yenik düşerek yastığını kaldırmış. Tam o anda, minik bir şey eline dokunmuş. Küçük fare bir an duraksamış, sonra yavaşça avucunu açmış.

Ve işte o an… Gözlerine inanamamış!

Avucunun ortasında minicik, pırıl pırıl bir altın parçası duruyormuş. Üzerinde deniz kabuğu desenleri varmış ve ufacık bir balık resmi parlıyormuş. Bu, rüyasında gördüğü hazine sandığındaki altınlara tıpatıp benziyormuş. Kiki bir süre o altın parçacığını hayranlıkla izlemiş, sonra da yavaşça fısıldamış:

“Demek rüyam sihirliymiş… Gerçekten de!”

Kiki o günden sonra zamanında uyumanın aslında çok değerli olduğunu anlamaya başlamış. Çünkü uyku sadece dinlenmek için değil, aynı zamanda böyle büyülü rüyaları görebilmek için de gerekliymiş. Ertesi gün annesi “Uyku vakti!” dediğinde Kiki hiç itiraz etmemiş. Masal gibi rüyalar görebilmek ve yeni maceralar yaşayabilmek için yatağına sevinçle koşmuş.